The IMRALI POST - Τεύχος 2, 22.2.22 - Μέρος 3

Γκρεμίζοντας την «ποινική αποικία» του Ιμράλι: Μία αναγκαιότητα για την δημοκρατία.

Από τον Ertugrul Kurkcu | 16 Φεβρουαρίου 2022

• Το άνοιγμα ενός διαύλου με το "καθεστώς του İmralı", το γκρέμισμα των τειχών της απομόνωσης και η επαφή του Öcalan με τις μάζες είναι "δημοκρατική αναγκαιότητα" για όλους όσους ακολουθούν μια ατζέντα για δικαιώματα και ελευθερίες στο Κουρδιστάν, στην Τουρκία και σε όλο τον κόσμο, εν αναμονή των σημαντικών αλλαγών που θα έρθουν σε λίγα χρόνια.

Από τις 15 Φεβρουαρίου, η "ελευθερία του Öcalan" θα είναι η τάση στην κορυφή της τοπικής και διεθνούς ατζέντας και στα τέσσερα μέρη του Κουρδιστάν και σε όλες τις ηπείρους, όπου κι αν υπάρχουν Κούρδοι και φίλοι του κουρδικού κινήματος. Οι δημοκρατικές και απελευθερωτικές δυνάμεις του Κουρδιστάν, στο 23ο έτος της φυλάκισης του Abdullah Öcalan στη φυλακή-νησί του İmralı, είναι αποφασισμένες να ανοίξουν ένα πέρασμα στο τείχος της "απόλυτης απομόνωσης" που υψώθηκε το 2015 μεταξύ του φυλακισμένου ηγέτη του PKK και του κουρδικού λαού.

Το "καθεστώς του İmralı" - δηλαδή το σύνολο των κανόνων και των πρακτικών που χρησιμοποιούνται για τον περιορισμό του Öcalan - δεν είναι μόνο ένας ασυνήθιστος τρόπος φυλάκισης για να "τιμωρηθεί" ένας μεμονωμένος επαναστάτης. Πράγματι, με τον ιδιαίτερο τρόπο λειτουργίας του, που χαρακτηρίζεται ουσιαστικά από τη μόνιμη αναστολή του συστήματος δικαιωμάτων που γεννήθηκαν από το διεθνές και εσωτερικό δίκαιο, το καθεστώς του İmralı αποτελεί την αποκρυσταλλωμένη ενσάρκωση της οπτικής της Άγκυρας για το χειρισμό του κουρδικού ζητήματος: η ανέγερση ενός αιώνιου τείχους που να χωρίζει το λαϊκό κίνημα από την ηγεσία του﮲ ο αποκλεισμός των Κούρδων από το πλαίσιο πολιτικών και νομικών δικαιωμάτων που χορηγείται για όλους τους άλλους πολίτες γενικά στην Τουρκία﮲ θέσπιση μόνιμου καθεστώτος πολίτη δεύτερης διαλογής για τους Κούρδους της Τουρκίας﮲ και τέλος, και κατά συνέπεια, αναδιαμόρφωση της αποικιοκρατίας και του φασισμού όσο αυτό είναι εφικτό εντός του "σκοτεινού" διεθνούς συστήματος συμμαχιών της 'Άγκυρας.

Συνεπώς, η τρέχουσα κινητοποίηση που ξεκίνησε από τους Κούρδους γύρω από το καθεστώς İmrali δεν είναι απλώς ένας αγώνας που περιορίζεται για να σταματήσει το νησί İmralı να λειτουργεί ως "ποινική αποικία" για τον Öcalan. Το καθεστώς İmralı, από το 2015, έχει αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία που ξεπερνά τα δικά του όρια και ορίζει τις προϋποθέσεις του νέου "κουρδικού status quo" που επέβαλε η δικτατορία Ερντογάν στην Τουρκία και το Κουρδιστάν.

Γι' αυτό το λόγο θα ήταν εντελώς λάθος να συσχετίσουμε την αυξανόμενη αντίδραση κατά του καθεστώτος İmralı με μια έκφραση πίστης από έναν στενό κύκλο "συμπαθούντων του ΡΚΚ", ενώ αυτή αφορά μια ευρεία δυσαρέσκεια που επικρατεί μεταξύ των Κούρδων της Τουρκίας. Αυτό το λάθος θα ισοδυναμούσε με ωμή περιφρόνηση των εμπειριών και της πολιτικής βούλησης του κουρδικού λαού, καθώς και της συλλογικής πολιτικής σοφίας που αναπτύχθηκε από αυτό το υπόβαθρο.

Πράγματι, οι Κούρδοι δεν χρειάζεται να καταφύγουν σε "βαθιά" ανθρωπολογική ανάλυση, όπως οι πολιτικές ελίτ της Τουρκίας, για να κατανοήσουν ότι ο βαθμός σεβασμού για τη ζωή και τις ελευθερίες τους υπό την τουρκική κυριαρχία είναι ευθέως ανάλογος με τον βαθμό αύξησης ή μείωσης των ικανοτήτων της πολιτικής τους ηγεσίας.

Οι Κούρδοι γνωρίζουν καλά τους παραλλήλους μεταξύ της ζωής τους και του καθεστώτος İmrali από τις δικές τους εμπειρίες: οι αποτυχίες του κράτους στην επιβολή του καθεστώτος İmralı σε πλήρη κυριαρχία σημαίνει πάντα μια σχετική αύξηση της ικανότητας των Κούρδων να αντισταθμίζουν τη δύναμη της τυραννίας. Η πορεία των σκαμπανεβασμάτων στην ιστορία του καθεστώτος İmralı συνιστούν μια παραστατική καταγραφή της εξέλιξης της πολιτικής αποφασιστικότητας των Κούρδων.

Κάθε φορά που ανοίγει ένα "παράθυρο" στο İmralı, οι Κούρδοι απολαμβάνουν μια στιγμιαία ανακούφιση και όταν αυτό καλύπτεται από μία κουβέρτα, το Κουρδιστάν δεν νιώθει τόσο φωτεινό. Όταν η άμεση επαφή και επικοινωνία του Öcalan με τους εκπροσώπους του κουρδικού λαού διακόπτεται και αντικαθίστανται από αυτόκλητους "αγγελιοφόρους", "ταχυμεταφορείς", "ακαδημαϊκούς", "προέδρους" και "πρωθυπουργούς", τότε η αλήθεια, η λογική και τα ήθη ξεθωριάζουν και οι πόρτες της εποχής των ψεμάτων, των βρώμικων παιχνιδιών και της ίντριγκας ανοίγουν.

Αυτός είναι ο λόγος που οι Κούρδοι μάχονται ενάντια στο καθεστώς İmrali και η δράση αυτή δεν καθορίζεται απαραίτητα από την απόσταση κάποιου από τη συγκεκριμένη πολιτική γραμμή που ακολουθεί το κίνημα εκείνη τη στιγμή. Πρόκειται περισσότερο για την συνάρτηση της γενικής δυσαρέσκειας για τον φασισμό, τη δικτατορία και τις άθλιες μεθόδους της τυραννίας για τους Κούρδους κρατούμενους και τον Öcalan ειδικότερα. Αυτή η δυσαρέσκεια αντανακλά προφανώς τα υψηλά ηθικά στάνταρ που απέκτησαν οι Κούρδοι κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του αγώνα για αξιοπρέπεια, τα οποία δεν μπορούν να τους επιτρέψουν ο αγώνας τους να τελειώσει με ήττα.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, ο Öcalan διατηρεί έτσι τη μοναδική του θέση, ακόμη και μετά από 23 χρόνια φυλάκισης -τα περισσότερα αυτών σε πλήρη απομόνωση- και με μικρή πρόσβαση σε πληροφορίες και επικοινωνία, και πάντα υπό τον αυστηρότερο έλεγχο που έχει επιβληθεί ποτέ σε οποιονδήποτε άλλο πολιτικό κρατούμενο του είδους του. Κατά τη διάρκεια αυτών των 23 ετών, πολλοί πολιτικοί, του κατεστημένου ή όχι, πολλοί ηγέτες από την αριστερά ή από το κουρδικό κίνημα και στα τέσσερα μέρη του, ήρθαν και έφυγαν, συνήθως κυρίως χωρίς να αφήσουν ίχνος. Ωστόσο, ο Öcalan διατηρεί τη στάση του ως μοναδική φιγούρα της οποίας η παρέμβαση μπορεί να επηρεάσει άμεσα την πολιτική πορεία των πραγμάτων.

Το κλειδί για την πολιτική επιτυχία του Öcalan υπό αυτές τις συνθήκες έγκειται στην επίγνωσή του για τη μοναδικότητα του κουρδικού αγώνα και τον στόχο της αυτοδιοίκησης για μια διαιρεμένη γη και ένα έθνος, που από τα τέσσερα κράτη στο οποίο "ανήκουν", η Τουρκία είναι το μόνο με ανεπτυγμένους πολιτικούς, ιστορικούς, πολιτιστικούς και στρατιωτικούς δεσμούς με το καπιταλιστικό κέντρο του κόσμου.

Στο στρατιωτικό μέτωπο, ο Öcalan είχε τοποθετήσει τις πίσω βάσεις του κατά μήκος των τεκτονικών γραμμών της Ανατολής και της Δύσης, στην κοιλάδα Bekaa, πάνω από τα βουνά Sinjar και Qandil, κάτι που του παρείχε ένα τεράστιο γεωγραφικό πλεονέκτημα για τη συνέχιση της εξέγερσης στην επικράτειά του. Στο πολιτικό όμως μέτωπο διαπίστωσε ότι η νίκη δεν θα μπορούσε να έρθει τεμαχίζοντας ένα μέρος του Κουρδιστάν με φραξιονιστικές γραμμές, αλλά με την εξασφάλιση μιας ευημερούσας και ειρηνικής ύπαρξης για τους Κούρδους σε πολυεθνικά και πολύγλωσσα εδάφη, όπου μόνο οι πολιτικές συνύπαρξης θα εγγυόνταν ειρήνη και ευημερία.

Αυτές είναι οι ιστορικές αλλά και λογικές πηγές αναφοράς από τις οποίες πηγάζουν οι πολύπλευρες και πολυμερείς πολιτικές του Öcalan. Και από αυτό το σημείο εκκίνησης εξελίσσονται οι στρατηγικές και οι τακτικές του, για την διατήρηση μια πολιτικής και λαϊκής στάσης για το κίνημα στο Κουρδιστάν, στην Τουρκία, στην ευρύτερη περιοχή και στο εξωτερικό.

Ως εκ τούτου, δεν πρόκειται μόνο για μια καταστροφική αλλά και μια εποικοδομητική αποστολή. Δεν πρόκειται μόνο για μια πολεμική οργάνωση αλλά και για ένα κίνημα για την ειρήνη, το οποίο δεν βασίζεται μόνο σε ανατρεπτικές μεθόδους, αλλά και σε ανοιχτή πολιτική σε κάθε επίπεδο, από τη βάση έως τα διπλωματικά ύψη. Ένα κίνημα που δεν στηρίζεται μόνο στις ικανότητες των εκπαιδευμένων στελεχών αλλά και στην τοπική παράδοση, που δεν στηρίζεται μόνο στις σύγχρονες διδασκαλίες του σοσιαλισμού αλλά και στις ζωντανές πρακτικές μιας διαφυλετικής κομμούνας και ούτω καθεξής...

Η αλλαγή τακτικής και οι πολιτικές προσεγγίσεις που μπόρεσε ο Öcalan να διατηρήσει τού παρείχαν ένα σημαντικό απόθεμα ώστε να οικοδομήσει τις πολιτικές του τις δεκαετίες που πέρασε στο καθεστώς İmralı και του εξασφάλισαν ισχυρή θέση πολιτικού "παίκτη" έξω από το κατεστημένο της τουρκικής και περιφερειακής πολιτικής σκηνής.

Με περιορισμένη πρόσβαση στο κοινό, ο Öcalan προσπάθησε να χρησιμοποιήσει κάθε ευκαιρία για εκπαίδευση και καθοδήγηση των συντρόφων του ώστε αυτοί να προσαρμοστούν στο διαρκώς μεταβαλλόμενο πολιτικό κλίμα της μετασοβιετικής εποχής. Κατάφερε να περιορίσει τον ένοπλο αγώνα σε αμυντικούς μόνο σκοπούς στο Βόρειο Κουρδιστάν, αποκτώντας παράλληλα μια βαθύτερη επιρροή στη σφαίρα της ανοιχτής, δημοκρατικής πολιτικής. Ανέπτυξε μοναδικές, συγκεκριμένων λειτουργιών πολιτικές για κάθε ένα από τα τέσσερα μέρη του Κουρδιστάν αντί να κυνηγά μια άμεση επιτυχία για το «Κουρδιστάν στο σύνολό του» και κατά συνέπεια εμπνέει δημοκρατική συνεργία στο πολιτικό σύμπλεγμα όλων των κρατών που κυβερνούν τους Κούρδους ως υποτελείς τους.

Χωρίς τον Öcalan, το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών [HDP] στην Τουρκία, το οποίο ελέγχει σχεδόν το 15% της λαϊκής ψήφου και διατηρεί μια μοναδική θέση, δεν θα είχε επινοηθεί από τα πρώην στελέχη του κουρδικού πολιτικού κατεστημένου καθώς και ηγέτες της πλειοψηφίας των Τούρκων αριστερών στο πλευρό τους. Ωστόσο, χάρη στην αποφασιστικότητα του Öcalan και μόνο σε αυτή, κατάφερε να ωθήσει τη νέα γενιά Κούρδων πολιτικών προς την ίδρυση ενός νέου τύπου πλουραλιστικού πολιτικού κόμματος - πλουραλιστικό όχι μόνο με την έννοια των πολιτικών τάσεων, αλλά και με την έννοια της συσπείρωσης κάθε είδους καταπιεσμένων. Δηλαδή, γλώσσες, πολιτισμοί, φυλές και φύλα, τάξεις και πεποιθήσεις, με τους Κούρδους, έχουν δημιουργήσει μια άνευ προηγουμένου "χημική" αντίδραση που έχει καταστεί μία μεγάλη "ήπια δύναμη" ενάντια στο φασισμό και την τυραννία αλλά και η καυτή βάση της ριζοσπαστικής δημοκρατίας.

Ως εκ τούτου, το άνοιγμα ενός διαύλου που θα ξεπερνά τα εμπόδια που θέτει το "καθεστώς İmralı", το γκρέμισμα των τειχών της απομόνωσης και η επαφή του Öcalan με τις μάζες είναι "δημοκρατική αναγκαιότητα" για όλους όσους ακολουθούν μια ατζέντα για δικαιώματα και ελευθερίες στο Κουρδιστάν, στην Τουρκία και σε όλο τον κόσμο εν αναμονή των μεγάλων αλλαγών που θα έρθουν σε λίγα χρόνια.