The IMRALI POST - Τεύχος 1, 15.2.22 - Μέρος 3

Το Χρονικό της Διεθνούς Συνωμοσίας

Ο ιδρυτής και ηγέτης του PKK και ηγέτης του κουρδικού λαού, Abdullah Öcalan, εκδιώχθηκε από τη Συρία στις 9 Οκτωβρίου 1998, απήχθη από τον κήπο της κατοικίας της Ελληνικής Πρεσβείας στο Ναϊρόμπι της Κένυας και παραδόθηκε σε μια τουρκική επιχειρησιακή ομάδα που περίμενε σε αεροπλάνο στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι, στις 15 Φεβρουαρίου του 1999. Αυτή η διεθνής συνωμοσία σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε από διεθνείς δυνάμεις που συνεργάζονταν με περιφερειακούς και τοπικούς συνεργάτες. Ο κουρδικός λαός βλέπει αυτή τη διεθνή συνωμοσία ως το αποκορύφωμα των επιθέσεων που έχουν πραγματοποιηθεί μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους και επίσης ως επίθεση κατά του αγώνα του για ελευθερία, δημοκρατία και ισότητα.

Η αποικιακή διαίρεση του Κουρδιστάν μεταξύ Τουρκίας, Ιράν, Ιράκ και Συρίας, παραμερίζοντας την ύπαρξη του κουρδικού λαού στη διαδικασία, έλαβε χώρα μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1978, με την ίδρυση του PKK, ο αγώνας του κουρδικού λαού απέκτησε νέα διάσταση, ιδιαίτερα μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980. Το PKK απάντησε στο στρατιωτικό πραξικόπημα με αντίσταση, που ώθησε την οργάνωση στην ηγεσία του αντιαποικιακού κουρδικού κινήματος. Η Τουρκία ανέπτυξε μια αντεπίθεση εμπλεκόμενη με το KDP (ΣτΜ: το επικεφαλής του Ιρακινού Κουρδιστάν κόμμα, του Masoud Barzani) και διάφορους Κούρδους συνεργάτες αυτά τα χρόνια, την περίοδο που το PKK άρχισε να εμπλέκεται σε ανταρτοπόλεμο, ωστόσο η Τουρκία και οι συνεργάτες της δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την περαιτέρω ανάπτυξη του PKK.

Το 1993, η πολλά υποσχόμενη διαδικασία διαλόγου που αναπτύχθηκε με τον τότε Τούρκο πρόεδρο Turgut Özal σαμποτάρεται από τον ύποπτο θάνατο του τελευταίου, μετά τον οποίο, το 1993 και το 1994, με την άδεια και την υποστήριξη της Βρετανίας, η Τουρκία άρχισε να πραγματοποιεί έντονες στρατιωτικές επιχειρήσεις, τόσο κατά των ανταρτών του PKK, όσο και εναντίον του κουρδικού λαού συνολικά. Σε αυτές τις επιχειρήσεις, η Τουρκία ίδρυσε και χρησιμοποίησε επίσης αντι-ανταρτικές οργανώσεις όπως το JITEM (Jandarma İstihbarat ve Terörle Mücadele ή Jandarma İstihbarat Teşkilatı· Υπηρεσία Πληροφοριών Χωροφυλακής και Αντιτρομοκρατική), Πολιτοφύλακες και η Hezbollah. Ως αποτέλεσμα αυτών των επιθέσεων, καταστράφηκαν 4.000 κουρδικά χωριά. Οι κάτοικοι αυτών των χωριών σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν ή/και εκτοπίστηκαν βίαια. Τα υπάρχοντά τους και τα χωράφια τους λεηλατήθηκαν. Σχεδόν 19.000 Κούρδοι άμαχοι από όλα τα κοινωνικά στρώματα σκοτώθηκαν από τους λεγόμενους «άγνωστους δράστες».

Ωστόσο, η Τουρκία και οι συνεργάτες της δεν σημείωσαν πραγματική επιτυχία με αυτές τις σκληρές επιθέσεις ενάντια στον αγώνα για την ελευθερία του κουρδικού λαού υπό την ηγεσία του PKK. Στις 6 Μαΐου 1996, έλαβε χώρα μία από τις απόπειρες δολοφονίας κατά του ηγέτη του PKK, Abdullah Öcalan, ο οποίος διέμενε τότε στη Συρία. Ένα αυτοκίνητο φορτωμένο με έναν τόνο C-4 τοποθετήθηκε έξω από την κατοικία του Abdullah Öcalan στη Δαμασκό της Συρίας και η βόμβα εξερράγη ενώ αυτός μιλούσε στο τηλέφωνο στο σπίτι του. Μόνο τυχαία επέζησε ο Öcalan. Είναι ενδιαφέρον ότι λιγότερο από μισή ώρα μετά την απόπειρα δολοφονίας, εφημερίδες με έδρα το Λονδίνο ανακοίνωσαν στον κόσμο ότι «ο Abdullah Öcalan σκοτώθηκε από βόμβα».

Παρά τις επιθέσεις που αντιμετώπισε, ο Abdullah Öcalan κρατούσε πάντα ανοιχτά τα κανάλια για έναν πιθανό διάλογο με την Τουρκία. Στις 29 Αυγούστου 1998, κήρυξε την τρίτη κατάπαυση του πυρός που ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου 1998.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον βρισκόταν σε συνομιλίες με τη συριακή κυβέρνηση. Θέμα των συναντήσεων Κλίντον-Άσαντ ήταν η απομάκρυνση του Öcalan από τη Συρία. Μάλιστα, η CIA πήγε στη Δαμασκό και παρουσίασε ένα πακέτο στις συριακές αρχές σχετικά, όπως συζητήθηκε αργότερα στα μέσα ενημέρωσης.

Την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου 1998, ο Τούρκος πρωθυπουργός Mesut Yılmaz πραγματοποίησε περιοδεία στη Μέση Ανατολή, η οποία περιελάμβανε την Ιορδανία, το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Ο ηγέτης του Κουρδικού Λαού, Abdullah Öcalan, ήταν στην ατζέντα του και, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, υπεγράφη μυστική συμφωνία συνεργασίας με την Ιορδανία, το Ισραήλ και την Τουρκία. Οι μυστικές υπηρεσίες της Ιορδανίας και του Ισραήλ, που κυριαρχούν στη Μέση Ανατολή, θα διαβίβαζαν πληροφορίες στην Άγκυρα σχετικά με τον Abdullah Öcalan στη Συρία και το PKK στο Νότιο Κουρδιστάν και, σε αντάλλαγμα, το τουρκικό κράτος θα άνοιγε τον εναέριο χώρο του και στις δύο χώρες για εκπαιδευτικές πτήσεις.

Με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, το τουρκικό κράτος, χρησιμοποιώντας διάφορα μέσα, διεξήγαγε έναν πόλεμο ενάντια στον αγώνα ελευθερίας του κουρδικού λαού υπό την ηγεσία του PKK, στον οποίο δεν έχει σημειώσει οριστικές νίκες όλα αυτά τα χρόνια.

Έτσι, ξεκίνησε η διαδικασία που οδήγησε στη διεθνή συνωμοσία της 15ης Φεβρουαρίου 1998, με σκοπό να στερήσει τόσο από το PKK όσο και από τον κουρδικό λαό τον ηγέτη τους και να αποδυναμώσει τον αγώνα.

14 Σεπτεμβρίου 1998 - Ένα σημείωμα που στέλνεται από το Τουρκικό Γενικό Επιτελείο προς το PKK αναφέρει: «Έχουμε τερματίσει τις διαπραγματεύσεις μέχρι νεωτέρας».

16 Σεπτεμβρίου 1998 - Ο Atilla Ateş, τότε διοικητής των τουρκικών χερσαίων δυνάμεων, πηγαίνει στο Reyhanli/Hatay, που βρίσκεται στο σημείο μηδέν των συνόρων Τουρκίας-Συρίας, και απειλεί ανοιχτά τη συριακή διοίκηση με επικεφαλής τον Hafez Assad, λέγοντας: «Η υπομονή μας κοντεύει να εξαντληθεί. Μην μας αφήσετε να χάσουμε την υπομονή μας».

17 Σεπτεμβρίου 1998 - Μια κρίσιμη εξέλιξη λαμβάνει χώρα στην Ουάσιγκτον. Ο ηγέτης του KDP Μεσούτ Μπαρζανί και ο ηγέτης του PUK Τζελάλ Ταλαμπανί υπογράφουν ένα πρωτόκολλο που ετοίμασε η αμερικανική κυβέρνηση και δηλώνουν ότι έχουν κάνει ειρήνη. Ένα από τα κύρια άρθρα της συμφωνίας αφορά την απέλαση των δυνάμεων του PKK από το Νότιο Κουρδιστάν.

30 Σεπτεμβρίου 1998 - Υπό την προεδρία του Τούρκου Προέδρου Süleyman Demirel, το MGK (Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας) συγκαλείται σε μια συνεδρίαση διάρκειας 6 ωρών και 10 λεπτών, με ένα μόνο θέμα στην ημερήσια διάταξη: "πώς να πολεμήσετε ενάντια στο PKK και τον Abdullah Öcalan". Στη συνάντηση αναφέρεται ξεκάθαρα ότι η διπλωματική πίεση στη Συρία δεν είχε αποδώσει αποτελέσματα και συζητούνται στρατιωτικές επιλογές.

1 Οκτωβρίου 1998 - Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Süleyman Demirel, απειλεί ανοιχτά τη Δαμασκό κατά την εναρκτήρια ομιλία του στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση, λέγοντας: «Δηλώνουμε για άλλη μια φορά σε όλο τον κόσμο ότι επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να δράσουμε κατά της Συρίας, η οποία δεν έχει εγκαταλείψει την εχθρική της στάση, παρά όλες τις προειδοποιήσεις και τις ειρηνικές πρωτοβουλίες μας, και η υπομονή μας εξαντλείται».

3 Οκτωβρίου 1998 - Ενώ αυτές οι εξελίξεις συνέβαιναν στον άξονα Άγκυρας-Δαμασκού, 11 χώρες του ΝΑΤΟ ξεκίνησαν το τουρκικό μέρος της στρατιωτικής άσκησης με το όνομα Dynamic Mix98 κοντά στη μεσογειακή ακτή του İskenderun, κοντά στα συριακά σύνορα, αν και αυτός ο ελιγμός δεν ήταν μέρος του αρχικού σχεδίου.

3-4 Οκτωβρίου 1998 - Ο Αιγύπτιος πρόεδρος Hosni Mubarak πήγε στη Σαουδική Αραβία για να συζητήσει τις εντάσεις Τουρκίας-Συρίας. Ο Mubarak, ο οποίος συναντήθηκε με τον βασιλιά Φαχντ, είπε: «Πρέπει να σταματήσουμε την ένταση. Πρέπει να το ελέγξουμε. Είμαι έτοιμος να καταβάλω όλες τις προσπάθειες να μεσολαβήσω μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού προς αυτή την κατεύθυνση».

5 Οκτωβρίου 1998 - Ο Μουμπάρακ, ενεργώντας ως μεσολαβητής, ταξιδεύει στην Άγκυρα και συναντά τον Τούρκο πρόεδρο Süleyman Demirel. Σε αυτή τη συνάντηση, ο Demirel δίνει στον Mubarak έναν φάκελο που περιγράφει "τι πρέπει να κάνει η Συρία", προσθέτοντας, «Εάν δεν ικανοποιηθούν οι προσδοκίες μας, θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται. Και ξέρετε καλύτερα από εμάς τι είναι απαραίτητο».

6 Οκτωβρίου 1998 - Ο πρώην υπουργός Μεταφορών της Ελλάδας και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Κώστας Μπαντουβάς ταξιδεύει στη Δαμασκό για να συναντηθεί με τον Öcalan. Στη συνάντηση αυτή, υπενθυμίζει στον Öcalan ότι 109 Έλληνες βουλευτές τον είχαν προσκαλέσει στην Ελλάδα το 1997, καθιστώντας σαφές ότι η Ελληνική Πολιτεία θα ήταν πολύ χαρούμενη να τον υποδεχτεί στην Ελλάδα, υποσχόμενος να τον συναντήσει και να τον υποδεχτεί προσωπικά στο αεροδρόμιο.

8 Οκτωβρίου 1998 - Ήταν η σειρά του Ιράν να αναλάβει τον μεσολαβητικό ρόλο στην κρίση μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού. Ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών Kemal Harrazi μεταβαίνει πρώτα στη Δαμασκό, αναχωρώντας για την Άγκυρα το ίδιο βράδυ. Την ίδια μέρα, οι συριακές αρχές ζητούν από τον Öcalan να φύγει από τη Συρία.

9 Οκτωβρίου 1998 - Ο Abdullah Öcalan αναχωρεί από τη Δαμασκό για την Αθήνα με προγραμματισμένη πτήση στις 10:00 π.μ., με διαβατήριο που έχει εκδοθεί με το όνομα Abdullah Sarıkurt. Εν τω μεταξύ, εκδόθηκε κόκκινη ειδοποίηση από την Ιντερπόλ με τον κωδικό «Επείγουσα» για τη σύλληψη του ηγέτη του. Όταν ο Öcalan έφτασε στο αεροδρόμιο της Αθήνας, αντί του Μπαντουβά, ο οποίος υποσχέθηκε ότι θα ήταν αυτοπροσώπως, τον υποδέχτηκαν ο Σάββας Καλεντερίδης και ο ανώτερος αξιωματούχος των υπηρεσιών πληροφοριών, Χαράλαμπος Σταυρακάκης. Δηλώνουν αυστηρά ότι δεν θα δεχτούν τον Öcalan στην Ελλάδα, αρνούνται να δεχτούν την αίτησή του για άσυλο και του ζητούν να φύγει αμέσως. Ο Öcalan κρατείται στο αεροδρόμιο για 8 ώρες πριν λάβει πρόσκληση από τη Ρωσία, μέσω του εκπροσώπου του PKK στη Ρωσία Numan Ucar, και πετάξει για τη Ρωσία την ίδια μέρα με αεροπλάνο του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών.

15 Οκτωβρίου 1998 - Ο Abdullah Öcalan, ο οποίος δεν είχε ακουστεί για μια εβδομάδα από τότε που έφυγε από τη Δαμασκό, κάνει μια τηλεφωνική δήλωση στο κουρδικό κανάλι MED TV, λέγοντας: «Πρώτα απ' όλα, εύχομαι ταχεία ανάρρωση για τον λαό μας, όλες τις μουσουλμανικές χώρες και την προοδευτική ανθρωπότητα από τη συνολική συνωμοσία που επιβλήθηκε στους λαούς της Μέσης Ανατολής, με εμένα σαν όχημα της, η οποία δεν έχει ακόμη πετύχει αλλά παραμένει ημιτελής στο σημείο αυτό».

19 Οκτωβρίου 1998 - Ο Abdullah Öcalan συμμετέχει ξανά σε τηλεοπτικό πρόγραμμα του MED μέσω τηλεφώνου, αξιολογώντας τις τελευταίες εξελίξεις και παρέχοντας τις ακόλουθες πληροφορίες: «Πύραυλοι στη Μεσόγειο βρίσκονται τοποθετημένοι ώστε να στοχεύουν τα συριακά σύνορα. Δέκα χιλιάδες στρατιώτες έχουν αναπτυχθεί στη Zaxo, και οι προδότες του KDP εξαπέλυσαν επίθεση στο Garê. Αυτή είναι η φύση των βημάτων που έκαναν, τα οποία είναι όλα τεκμηριωμένα. Έχουν εκδώσει μια διεθνή κόκκινη ειδοποίηση, που σημαίνει ότι σε όποια χώρα και αν πάμε, θα συλληφθούμε. Πού στον κόσμο θα πάμε λοιπόν; Για να τα γλυτώσουμε, μόνο το διάστημα ή το φεγγάρι φαίνονται να υπάρχουν ως επιλογές. Είναι μια τόσο εκτεταμένη συνωμοσία που φαίνεται ότι δεν υπάρχει τρόπος να την αποφύγουμε».

20 Οκτωβρίου 1998 - Υπογράφεται η Συμφωνία των Αδάνων μεταξύ Τουρκίας και Συρίας με αντάλλαγμα την απέλαση του Abdullah Öcalan από τη Συρία.

4 Νοεμβρίου 1998 - Το αίτημα του Öcalan για πολιτικό άσυλο στη Ρωσία γίνεται δεκτό από τη Δούμα, την κάτω βουλή του ρωσικού κοινοβουλίου. Ωστόσο, δεν λαμβάνεται ποτέ οριστική απόφαση.

11 Νοεμβρίου 1998 - Ενώ ο Öcalan έμενε σε ένα σπίτι στους λόφους της Μόσχας, ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ εξέδωσε μια δήλωση: «Σήμερα, σύμφωνα με τις πληροφορίες που κοινοποιήθηκαν στις μυστικές υπηρεσίες μας από συμμαχική χώρα, λάβαμε την είδηση ​​ότι ο Öcalan βρίσκεται στη Ρωσία». Μετά από αυτή τη δήλωση, ο Abdullah Öcalan άφησε το κατάλυμά του για λόγους ασφαλείας και μετακόμισε σε άλλο σπίτι, του Ρώσου βουλευτή Alexey Mitrafon.

12 Νοεμβρίου 1998 - Μετά από 33 ημέρες στη Ρωσία, ο Öcalan βλέπει ότι η κατάσταση έχει γίνει επικίνδυνη και, με τη βοήθεια των Ιταλών φίλων του, ταξιδεύει στη Ρώμη. Όταν προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ζητά άσυλο στην Ιταλία αλλά συλλαμβάνεται αμέσως. Οι ιταλικές αρχές βασίζουν τη σύλληψή του στην απόφαση του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου της Καρλσρούης, στις 12 Ιανουαρίου 1990 (1 BSJ 195/ 88-3 BGS 9/90). Αυτή η δικαστική απόφαση είχε σκοπό να υποχρεώσει τόσο την Ιταλία όσο και τη Γερμανία να εγγυηθούν την ασφάλεια του Öcalan, έτσι ώστε να μπορεί να είναι "κατηγορούμενος" σε μια δίκαιη δίκη, με εξασφαλισμένα όλα τα δικαιώματά του βάσει της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

16 Νοεμβρίου 1998 - Ο Γερμανός καγκελάριος Gerhard Schröder συναντά τον Ιταλό πρωθυπουργό Massimo D'Alema στη Βόννη. Μετά τη συνάντηση, αναφέρεται ότι η Ευρώπη θα αναλάβει δράση για την ειρηνική επίλυση του κουρδικού ζητήματος και οι δύο χώρες ορίζουν τους υπουργούς Εξωτερικών τους για να αναπτύξουν ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση του ζητήματος. Ο Ιταλός πρωθυπουργός Massimo D'Alema παραχωρεί συνέντευξη Τύπου την ίδια ημέρα και ανακοινώνει ότι ο Öcalan δεν θα εκδοθεί στην Τουρκία. Τις επόμενες μέρες, η Τουρκία ξεκινά εκστρατείες μποϊκοτάζ κατά της Ιταλίας.

21 Νοεμβρίου 1998 - Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Madeline Albright συναντά τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον παρεμβαίνει και συνομιλεί με τον Ιταλό πρωθυπουργό, συμβουλεύοντάς τον να «αποφύγει ένα ιστορικό λάθος». Στη συνέχεια, ο Ιταλός πρωθυπουργός D'Alema εμφανίζεται για δεύτερη φορά στις κάμερες και, σε διπλωματική γλώσσα, λέει ότι ο Öcalan πρέπει να φύγει από την Ιταλία.

25 Νοεμβρίου 1998 - Η κυβέρνηση συνασπισμού του Mesut Yılmaz στην Τουρκία ανατρέπεται με πρόταση μομφής στο τουρκικό κοινοβούλιο.

28 Νοεμβρίου 1998 - Η πρόεδρος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Sandy Berger, ζητά την έκδοση του Öcalan στην Τουρκία για δίκη σύμφωνα με το εσωτερικό δίκαιο και εκτοξεύει κατηγορίες για κακούργημα εναντίον της Ιταλίας.

29 Νοεμβρίου 1998 - Ο υπουργός Εξωτερικών και Θρησκευμάτων της Ιταλίας, Lamberto Dini, και ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Joschka Fischer, συναντώνται στη Ρώμη. Οι δύο υπουργοί ανακοινώνουν ότι έχουν ξεκινήσει τις εργασίες για την Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία για Λύση στο Κουρδικό Πρόβλημα. Και οι δύο υπουργοί λένε ότι συμφώνησαν για τη σύσταση διεθνούς δικαστηρίου για τον Öcalan.

3 Δεκεμβρίου 1998 - Αφού συμμετείχε στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Υπουργών του ΟΑΣΕ, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Joschka Fischer, κάνει αντικρουόμενες δηλώσεις: «Η Ιταλία και η Γερμανία δεν μπορούν να ιδρύσουν ένα διεθνές δικαστήριο για τον Öcalan».

7 Δεκεμβρίου 1998 - Μετά τη δήλωση του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών, ο Ιταλός πρωθυπουργός Massimo D'Alema ζητά τη βρετανική υποστήριξη. Για το σκοπό αυτό, στέλνει τον σύμβουλό του Philip Robins στο Λονδίνο για συνομιλίες με τον πρωθυπουργό Tony Blair. Ο Blair και άλλοι Βρετανοί αξιωματούχοι ενημερώνουν ωμά τον Robins ότι «η Ευρώπη δεν θα δεχτεί τον Öcalan και δεν θα αναλάβει πρωτοβουλία για την ειρηνική επίλυση του κουρδικού προβλήματος».

11 Ιανουαρίου 1999 - Στην Τουρκία, το DSP σχηματίζει κυβέρνηση μειοψηφίας με την υποστήριξη κομμάτων εκτός του CHP και ο Bülent Ecevit, ο οποίος ήταν αναπληρωτής πρωθυπουργός στην προηγούμενη κυβέρνηση συνασπισμού, γίνεται ο νέος πρωθυπουργός της Τουρκίας.

16 Ιανουαρίου 1999 - Μετά από 66 ημέρες στη Ρώμη, ο Abdullah Öcalan πηγαίνει στη Μόσχα για δεύτερη φορά.

20 Ιανουαρίου 1999 - Αφού έφτασε στη Μόσχα, ο Öcalan περιγράφει την κατάστασή του σαν «να βρίσκεται σε σιδερένιο κλουβί». Εν τω μεταξύ, το αίτημα ασύλου του Öcalan, που προηγουμένως είχε γίνει δεκτό από τη Δούμα, δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί. Ο Öcalan ζητά από τις ρωσικές αρχές να τον βοηθήσουν να φτάσει στο Κουρδιστάν. Αρχικά, οι ρωσικές αρχές αποδέχονται την ιδέα να τον βοηθήσουν να φτάσει στα σύνορα μέσω Αρμενίας, αλλά λίγο αργότερα αρνούνται να προχωρήσουν στο σχέδιο, λέγοντας μόνο ότι «η κατάσταση έχει αλλάξει». Στη συνέχεια αναγκάζουν τον Öcalan σε ένα φορτηγό αεροπλάνο και τον στέλνουν στη Ντουσάνμπε, την πρωτεύουσα του Τατζικιστάν, όπου κρατείται σε απομόνωση για 8 ημέρες.

28 Ιανουαρίου 1999 - Ο Öcalan επιστρέφει στη Μόσχα από την Ντουσάνμπε του Τατζικιστάν.

29 Ιανουαρίου 1999 - Ο Öcalan λαμβάνει πρόταση να πάει ξανά στην Ελλάδα από τον Έλληνα ναύαρχο Αντώνη Ναξάκη, στον οποίο είχε στείλει μήνυμα που έδειχνε ότι η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο. Ο Öcalan επιστρέφει κρυφά στην Ελλάδα με ιδιωτικό αεροπλάνο και μένει στο σπίτι της συγγραφέως Βούλα Δαμιανάκου στη Νέα Μάκρη.

31 Ιανουαρίου 1999 - Ο Öcalan, του οποίου το αίτημα πολιτικού ασύλου δεν εξετάστηκε ποτέ στην Ελλάδα, προτείνει στις ελληνικές αρχές να μεταβεί στην Ολλανδία, αναχωρώντας την ίδια μέρα μέσω του Μινσκ της Λευκορωσίας. Σύμφωνα με το σχέδιο, μια ενδιάμεση πτήση θα είναι διαθέσιμη από το Μινσκ προς τη Χάγη της Ολλανδίας. Το αεροπλάνο για την Ολλανδία δεν φτάνει ποτέ. Εν τω μεταξύ, εκδίδεται 24ωρος συναγερμός, έτσι ώστε το αεροπλάνο που μεταφέρει τον Abdullah Öcalan να μην μπορεί να προσγειωθεί σε κανένα ευρωπαϊκό αεροδρόμιο.

1 Φεβρουαρίου 1999 - Το αεροπλάνο του Öcalan φεύγει από το Μινσκ της Λευκορωσίας και προσγειώνεται στην Αθήνα γύρω στις 4:00 π.μ. Εκεί, ένας αξιωματούχος της Ελληνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, ο Σάββας Καλεντερίδης, συναντά τον Öcalan και του προτείνει να τον στείλει στην Αφρική για να μείνει σε μια ελληνική πρεσβεία. Ο Καλεντερίδης λέει στον Öcalan: «Οι Ελληνικές Πρεσβείες αντιμετωπίζονται ως ελληνικό έδαφος και έχουν ασυλία. Καμία δύναμη εκτός από τη δική μας δεν μπορεί να παρέμβει εκεί και θα είστε ασφαλείς. Η ασφάλειά σας θα διασφαλιστεί». Ο Καλεντερίδης προσθέτει επίσης ότι αυτός ο προορισμός είναι ενδιάμεσος σταθμός στο δρόμο προς τη Νότια Αφρική, κάτι που έχει ήδη συζητηθεί με τις νοτιοαφρικανικές αρχές. Πρόσθεσε ότι θα μιλήσουν ξανά με τις αρχές της Νότιας Αφρικής μόλις βρεθεί στην πρεσβεία.

2 Φεβρουαρίου 1999 - Το αεροπλάνο προσγειώνεται στο Ναϊρόμπι, την πρωτεύουσα της Κένυας. Ο Abdullah Öcalan και οι σύντροφοί του μένουν στο σπίτι του Έλληνα πρέσβη Γεωργίου Κωστούλα για 14 ημέρες.

4 Φεβρουαρίου 1999 - Αντιπροσωπεία πληροφοριών της CIA και των ΗΠΑ συναντά την τουρκική υπηρεσία πληροφοριών MIT και υπογράφεται ένα πρωτόκολλο μεταξύ τους, μετά το οποίο οι κρατούμενοι στη φυλακή İmralı μεταφέρονται σε άλλες φυλακές και αρχίζουν οι προετοιμασίες για την τελική φυλάκιση του Öcalan εκεί.

5 Φεβρουαρίου 1999 - Το ιδιωτικό αεροπλάνο του Τούρκου επιχειρηματία Cavit Çağlar μισθώνεται από το τουρκικό κράτος, έναντι 200.000 δολαρίων, και μια ειδική ομάδα επτά ατόμων προετοιμάζεται για μια επιχείρηση για τη σύλληψη του Öcalan.

10 Φεβρουαρίου 1999 - Οι ελληνικές αρχές στην Αθήνα δίνουν εντολή στην πρεσβεία τους στην Κένυα να απομακρύνει τον Öcalan. Ο Öcalan αντιστέκεται, λέγοντάς τους ότι θα φύγει από την πρεσβεία μόνο όταν έχει οριστικοποιηθεί μια πτήση επιστροφής του στην Ευρώπη. Οι ελληνικές αρχές στέλνουν δεύτερη διαταγή να απομακρυνθεί βίαια ο Öcalan από την Πρεσβεία και να πεταχτεί στον δρόμο. Τη διαταγή αυτή όμως δεν την εκτελούν ούτε οι υπάλληλοι της Ελληνικής Πρεσβείας, ούτε οι αξιωματικοί των πληροφοριών που φθάνουν αργότερα από την Αθήνα για το σκοπό αυτό. Αργότερα, αυτοί οι αξιωματούχοι διώκονται από τις ελληνικές αρχές επειδή δεν υπάκουσαν την εντολή. Εν τω μεταξύ, το αεροπλάνο και η ομάδα που συγκεντρώθηκε στην Τουρκία για να συλλάβουν τον Öcalan λαμβάνουν εντολή να πάνε στην Ουγκάντα ​​και να περιμένουν εκεί.

14 Φεβρουαρίου 1999 - Το βράδυ, το τουρκικό αεροπλάνο που φέρει ψεύτικη σημαία Μαλαισίας και περιμένει στην Ουγκάντα ​​μαζί με την ειδική ομάδα της Τουρκίας λαμβάνει εντολή να πάει στο Ναϊρόμπι. Η επιχείρηση ξεκινά γύρω στις 7:20 μ.μ.

15 Φεβρουαρίου 1999 - Η διοίκηση και η αστυνομία της Κένυας παρεμβαίνουν και απειλούν να απομακρύνουν βίαια τον Öcalan από την πρεσβεία, εάν οι Έλληνες δεν τον παραδώσουν. Εν τω μεταξύ, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος παρεμβαίνει και διαβεβαιώνει με φαξ τον Öcalan ότι θα μεταφερθεί στην Ολλανδία. Αφού έλαβε αυτή τη διαβεβαίωση, ο Öcalan φεύγει από την πρεσβεία για να πάει στο αεροδρόμιο. Ο Öcalan βρίσκεται μόνος σε ένα από τα πέντε αυτοκίνητα με επίσημες πινακίδες κυκλοφορίας της Κένυας που περιμένουν έξω από το κτίριο της πρεσβείας. Στο δρόμο για το αεροδρόμιο, το αυτοκίνητο που μεταφέρει τον Öcalan ξεφεύγει ξαφνικά από τη συνοδεία και ο Öcalan παραδίδεται στην ομάδα που περιμένει στο τουρκικό αεροπλάνο με την ψεύτικη σημαία της Μαλαισίας. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι ο Öcalan απάγεται κατά παράβαση των ισχυόντων διεθνών νόμων.

16 Φεβρουαρίου 1999 - Το αεροπλάνο που μεταφέρει τον Öcalan απογειώνεται από το Ναϊρόμπι της Κένυας για τη Μπαντίρμα (Πάνορμος) της Τουρκίας, αλλά η πυκνή πρωινή ομίχλη υποχρεώνει το αεροπλάνο να εκτραπεί προς την Κωνσταντινούπολη, από όπου ο Öcalan μεταφέρεται απευθείας στη φυλακή του νησιού İmralı με στρατιωτικό σκάφος. Μια αντιπροσωπεία, συμπεριλαμβανομένου ενός Αμερικανού αξιωματούχου και μιας γυναίκας αξιωματούχου του Συμβουλίου της Ευρώπης, είναι παρούσα κατά την άφιξή του. Εκείνο το πρωί, ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Bülent Ecevit ανακοινώνει δημόσια ότι ο Öcalan μεταφέρθηκε στην Τουρκία. Στη φυλακή του νησιού İmralı , ο Öcalan ανακρίνεται για 10 ημέρες από αντιπροσωπεία που αποτελείται από τέσσερις τουρκικές μονάδες ασφαλείας (Γενικό Επιτελείο, Χωροφυλακή, Ασφάλεια και Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών). Ο Öcalan στερείται των νόμιμων δικαιωμάτων του και δεν του επιτρέπεται να συναντηθεί με τους δικηγόρους του.

25 Φεβρουαρίου 1999 - Ο Abdullah Öcalan συναντά τους δικηγόρους του για πρώτη φορά.

24 Μαρτίου 1999 - Ξεκινά μια εντελώς παράνομη δίκη-παρωδία στη φυλακή του νησιού İmralı.

29 Ιουνίου 1999 - Το DGM 2 της Άγκυρας (Δικαστήριο Κρατικής Ασφάλειας) καταδικάζει τον Abdullah Öcalan σε θάνατο.