Ο Salih Muslim μιλά για τον Abdullah Öcalan

Συμπληρώνονται αύριο εικοσιτέσσερα χρόνια από τη Roja Res ('Μαύρη Μέρα') των Κούρδων, όταν ο Abdullah Öcalan, βγαίνοντας από την ελληνική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι, απήχθη από πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών και μεταφέρθηκε στο νησί Ιμραλί της Τουρκίας, όπου βρίσκεται φυλακισμένος έκτοτε.

Με αφορμή την αυριανή επέτειο, επαναδημοσιεύουμε σήμερα μία συνέντευξη του Salih Muslim, στην οποία μιλούσε για τον Abdullah Öcalan και τη γνωριμία τους, πριν από πολλα χρόνια, στη Συρία. Η συνέντευξη είχε πρωτοδημοσιευτεί στο rojavakurdistan.gr.

Ο αρχηγός του κουρδικού λαού, Abdullah Öcalan, έζησε 20 χρόνια στη Μέση Ανατολή και τη Συρία, στην οποία πέρασε μέσω του Κομπάνι στις 20 Ιουλίου 1979. Κατά την παραμονή του στο Λίβανο και τη Συρία, η προσωπικότητά του, η ρητορική του, οι ιδέες, η φιλοσοφία και τα επιτεύγματά του είχαν τεράστιο αντίκτυπο στους ανθρώπους της Ροζάβα που ήθελαν να λάβουν μέρος στον κουρδικό αγώνα.
Ήταν φίλος των λαών της Συρίας και επίσης φίλος πολιτικών, αρχηγών κομμάτων, ηγετών και κληρικών. Ενέπνευσε τον αγώνα τους με τις ιδέες του. Ένας από τους πολιτικούς που συναντήθηκε με τον Öcalan, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στη λύση του κουρδικού προβλήματος, είναι ο Salih Muslim, ένας από τους ιδρυτές και συμπρόεδρος για δεύτερη φορά του Δημοκρατικού Κόμματος (PYD) στη Ροζάβα.
Ο Μουσλίμ μίλησε στο ANF για τον Abdullah Öcalan, τη συνωμοσία, με τη συμμετοχή πολλών κρατών -μεταξύ αυτών και της Ελλάδας- και μυστικών υπηρεσιών, που οδήγησε στην παράδοση του Abdullah Öcalan στην Τουρκία, στις 15 Φλεβάρη 1999 και την αντίδραση του λαού της Rojava την εποχή εκείνη.

"Προτού συναντήσω τον κ. Öcalan, είχα επαφές με το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα. Από το 1978, εργαζόμουν στην Αραβία. Το 1979-1980, είδα κάποια στελέχη από το Βόρειο Κουρδιστάν. Πάντα αναζητούσαμε κάτι. Ειδικά μετά το 1975, μετά την καταστολή της εξέγερσης στη Serhildan από τον Barzani, αναρωτηθήκαμε: "Τι θα γίνει με το κουρδικό κίνημα, πώς θα εξελιχτεί;".
Συγκεκριμένα, υπήρξε ένας φίλος από το Adıyaman, ο Hüsnü Yorulmaz, που μετακόμισε στο Βόρειο Κουρδιστάν και έγινε μάρτυρας το 1987. Συνηθίζαμε να διαβάζουμε και να λαμβάνουμε δημοσιεύσεις μέσω αυτού. Ειδικά το 1979, το 1980, το 1981 παρακολουθούσαμε συνεχώς τις εξελίξεις.

Είχα την άδεια να επισκέπτομαι τη Συρία και το έκανα συχνά. Επέστρεψα ξανά στη Συρία με άδεια το 1984. Είπα στον Hüsnü Yorulmaz ότι θα έμενα σε ένα σπίτι στη Δαμασκό. Οι φίλοι έστειλαν κάποιον στο σπίτι μαζί μου. Βγήκαμε μαζί. Δεν ήξερα πού πηγαίναμε. Πήγαμε στον 4ο όροφο ενός τετραώροφου σπιτιού σε μια γειτονιά στα προάστια της Δαμασκού. Ξαφνικά είδα κάποιον να με χαιρετάει στις σκάλες: ήταν ο κ. Öcalan. Ήταν μια τόσο ζεστή, οικεία συζήτηση. Ήταν σαν να γνωριζόμαστε από χρόνια.

Τότε μιλήσαμε για 2-3 ώρες. Πρώτα του παρουσιάστηκα: τι έκανα, από πού έρχομαι. Μετά αυτός έκανε το ίδιο. Μίλησε για το κίνημα και προσπάθησε να εξηγήσει τις διάφορες διαδικασίες. Είχαμε μαζί ένα μεσημεριανό γεύμα και στη συνέχεια χωρίσαμε. Ήταν ασυνήθιστο για ένα άτομο να είναι τόσο ειλικρινές και περισσότερο επειδή ήταν η πρώτη συνάντηση. Ήταν πραγματικά οικείος. Ήταν ειλικρινής και ζεστός, τόσο στον τρόπο που μιλούσε, όσο και στη συμπεριφορά του. Είχε ένα χάρισμα. Ενέπνευσε τους ανθρώπους τόσο με εμπιστοσύνη όσο και με ελπίδες, με τις ομιλίες και τις αναλύσεις του. Ήταν πεπεισμένος ότι οι διαδικασίες θα ήταν δύσκολες για τον κουρδικό λαό. Ταυτόχρονα μας έδειχνε εμπιστοσύνη, λέγοντας: «Μπορούμε να πετύχουμε, μπορούμε να το κάνουμε». Είχε μια τέτοια βαθιά και ειλικρινή επίδραση σε μένα.

Μετά από αυτή την πρώτη συνάντηση, οι συνομιλίες μεταξύ μας συνεχίστηκαν. Κάθε φορά που μπορούσαμε, βρίσκαμε χρόνο να βλεπόμαστε. Τελικά ήρθα και εγκαταστάθηκα στη Συρία το 1991. Μετά από αυτό, οι συνομιλίες μας συνεχίστηκαν χωρίς διακοπή. Έπίσης έγραφα πράγματα, όπως το Dengê Kurdistan κλπ. Έγραφα άρθρα. Μετέφραζα από τα τουρκικά στα αραβικά, μερικές φορές στα κουρδικά. Δεν ήμουν στέλεχος του κινήματος, αλλά ως φίλος βοηθούσα τους άλλους. Μερικές φορές στο Χαλέπι, μερικές φορές στη Δαμασκό, συνέχισα να έχω επαφές με τον ηγέτη.

Ο ηγέτης συμβουλευόταν όλους γύρω του και επεξεργαζόταν τις διαφορετικές απόψεις. «Η κατάσταση είναι αυτή, πώς θα την αντιμετωπίσουμε;» ρωτούσε. Μερικές φορές, συμβουλευόταν ακόμη και τα παιδιά.

Το 1997-98, το KDP πραγματοποιούσε επιχειρήσεις στα νότια σύνορα. Τα γραφεία σε αυτές τις διαδικασίες ήταν αρκετά ενεργά. Γινόντουσαν συζητήσεις. Μπορεί να έπαιρνε την τελική απόφαση ο ίδιος, αλλά σκεφτόταν όλες τις απόψεις και ζητούσε τη συμβολή όλων. Ήταν πολύ εντυπωσιασμένος με τους ανθρώπους που συζητούσε και μιλούσε. Επειδή μιλούσε στους ανθρώπους ειλικρινά και με τη γλώσσα που μπορούσαν να καταλάβουν, οι άνθρωποι συχνά αναρωτιόντουσαν: "Γιατί δεν το σκέφτηκα εγώ αυτό;"

Το 1995 άνοιξε το MED TV. Καθόμασταν στα κεντρικά γραφεία του κόμματος με τον ηγέτη. Υπήρχαν φίλοι του κόμματος και πολίτες. Η τηλεόραση MED TV εξέπεμπε και παρουσίαζε ένα παιδικό κουρδικό πρόγραμμα. Διδάσκονταν η κουρδική γλώσσα. Ήταν πολύ ενθουσιασμένος εκείνη την εποχή. Ο ηγέτης παρακολουθούσε την τηλεόραση που είχε δημιουργήσει με τους πολίτες και τα παιδιά να μαθαίνουν κουρδικά με αυτό τον τρόπο. Αυτό ήταν πολύ εντυπωσιακό και πολλά υποσχόμενο και για μένα. Την εποχή εκείνη, πολλά κράτη δεν είχαν δορυφορική τηλεόραση. Μόνο λίγα κράτη είχαν. Ήμασταν στο 1995 και ήμουν πραγματικά εντυπωσιασμένος εκείνη την εποχή.

Ο ηγέτης προσέδιδε μεγάλη αξία στους ανθρώπους, στους φίλους. Όταν μιλούσε, δεν σε άφηνε να σηκωθείς. «Όχι, καθίστε, ας μιλήσουμε», έλεγε. Ένα άτομο αισθανόταν πραγματικά ανθρώπινη ζεστασιά δίπλα του. Δεν ήταν ποτέ επιβλητικός, ήταν πολύ ταπεινός. Ένας χωρικός που δεν τον γνώριζε θα πίστευε ότι ήταν συνηθισμένος άνθρωπος. Ήταν πολύ συνδεδεμένος με τους απλούς ανθρώπους.

Λίγους μήνες πριν τη συνωμοσία, άρχισε να λέει για το «πού να πάω αν μου πουν να φύγω. Πρέπει να πάω στα βουνά ή στην Ευρώπη». Κανείς δεν ήξερε γιατί είχε αρχίσει αυτήν την συζήτηση. Σκεφτήκαμε: «Πού μπορεί να πάει ο Πρόεδρος αν φύγει από εδώ;» Στην πραγματικότητα, όλοι μας αναρωτιόμασταν. Δεν γνωρίζαμε αν υπήρχε συνωμοσία, ή αν θα υπήρχε στο μέλλον. Είχε πιθανώς ένα προαίσθημα. Ήξερε ή αισθάνθηκε πράγματα. Γι 'αυτό προετοιμαζόταν.

Η τελευταία μας συνάντηση ήταν στις 17 Σεπτεμβρίου 1998. Ήμασταν έξι. Θέλαμε να κάνουμε κάτι. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για τους Κούρδους της Συρίας. Σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε ένα κίνημα, να οργανώσουμε ένα κόμμα.
Για να τα συζητήσουμε όλα αυτά, πήγαμε να τον δούμε. Μείναμε μαζί του από το πρωί έως το βράδυ, φάγαμε μαζί το μεσημέρι. Συζητήσαμε για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Είπε: «Θα πρέπει να αυτοοργανωθείτε, να κάνετε κάτι στη Ροζάβα. Κοιτάξτε, είμαστε τώρα εδώ και είμαστε φιλοξενούμενοι, μπορούν να μας διώξουν ανά πάσα στιγμή.»
Δεν μας προσέγγισε για να μας πει αυτός τι θα κάνουμε, αλλά για να μας προτρέψει να σκεφτούμε για τον εαυτό μας και να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας. «Έχετε ιδέες, έχετε εμπειρίες. Μπορείτε να κάνετε κάτι» έλεγε. Προσπαθήσαμε όντως να κάνουμε κάτι με βάση αυτό.

Η συνωμοσία της 9ης Οκτωβρίου ξεκίνησε 15 ημέρες μετά από αυτή τη συνάντηση. Ο ηγέτης έφυγε από τη Συρία. Όλοι ανησυχούσαν. Αναρωτιόμασταν τι συνέβη στον αρχηγό και πού είχε πάει. Για πρώτη φορά στη Rojava, οι άνθρωποι αισθάνθηκαν τόσο κοντά στον ηγέτη. Υπήρχε αβεβαιότητα. Ήμουν στο Kobanê. Ήταν σαν ένας νεκρός να έρχεται από κάθε σπίτι. Όλοι ήταν τόσο αναστατωμένοι, έτοιμοι να εκραγούν. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του ηγέτη στην Ιταλία άνθρωποι αυτοπυρπολήθηκαν.

Όταν η συνωμοσία της 15ης Φεβρουαρίου έλαβε χώρα, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πλέον να το ελέγξουν και όλοι κατέβηκαν στους δρόμους. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά, εργαζόμουν στον τομέα του Kobanê. Άκουσα το ραδιόφωνο το πρωί. Η είδηση έλεγε: "Ο Öcalan έχει συλληφθεί. Σε δύο, τρεις ώρες, ο [τότε πρωθυπουργός] Bulent Ecevit θα προβεί σε δηλώσεις".
Όταν άκουσα τα νέα, αμέσως πήγα σπίτι. Τα παιδιά μου και η σύζυγός μου παρακολουθούσαν τις ειδήσεις στην τηλεόραση και ήταν σε κατάσταση σοκ, έτσι προσπάθησα να τους ηρεμήσω. Το βράδυ, όλοι οι κάτοικοι του Kobanê, ξυπόλητα παιδιά, γυναίκες, άντρες, όλοι βγήκαν στο δρόμο φωνάζοντας. Περπατήσαμε μέχρι τη διέλευση των συνόρων. Οι κρατικές δυνάμεις είχαν επίσης μετακινηθεί. Έλεγχαν τη συνοριακή πύλη. Πάντα προσπαθούσαμε να κατευνάσουμε τους ανθρώπους, ώστε να μην γίνει ζημιά στον λαό, να μην γίνουν συγκρούσεις.

Η ιδεολογία και οι ιδέες του ηγέτη θα μπορούσαν να είχαν μεγαλύτερη επιρροή όχι μόνο στον κουρδικό λαό αλλά και στους ανθρώπους της Μέσης Ανατολής. Για τον λόγο αυτόν θεωρήθηκε ως εμπόδιο στον επανασχεδιασμό της Μέσης Ανατολής. Για το λόγο αυτό πραγματοποίησαν τη Διεθνή Συνωμοσία. Είχε και τα δύο, και ένα όραμα για το μέλλον και ήταν ιδεολογικά ισχυρός. Είχε κόμμα και αντάρτικη δύναμη. Μια δύναμη που θα επηρέαζε τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Έκαναν αυτή τη συνωμοσία για να χωρίσουν το κεφάλι από το σώμα.

Παρά τη συνωμοσία, δεν μπορούσαν να σιωπήσουν τον ηγέτη. Εκεί, στη φυλακή, με τα γραπτά του, τις αναλύσεις, τα βιβλία, επηρέασε και πάλι τον κόσμο. Άραβες, Κούρδοι και άλλοι λαοί ακολούθησαν. Στο Imralı επεξεργάστηκε πολλές λύσεις και έκανε ισχυρές προβλέψεις. Όλες οι ιδέες, οι σκέψεις και τα έργα του ηγέτη είναι για όλους τους λαούς, όχι μόνο για τους Κούρδους. Η δημοκρατική αυτονομία, το δημοκρατικό έθνος κ.λπ., όλα τα έργα του βασίζονται στη συνύπαρξη και στη αδελφοσύνη των λαών."

Α.