"Η ζωή μου άλλαξε αφότου γνώρισα τον Öcalan"

Ο Ebdullah γεννήθηκε και μεγάλωσε τη δεκαετία του 1960 στο χωριό Rihanikê στο Dêrik (Rojava). Η βαθιά σύνδεσή του με τη γη του και η λαχτάρα για ελευθερία που ρίζωσε στην παιδική του ηλικία τον οδήγησαν να γίνει αγγελιαφόρος για το PKK το 1987, μια απόφαση που σηματοδότησε μια καμπή στη ζωή του. Το 1991 και το 1993 είχε την ευκαιρία να συναντηθεί και να ξεκινήσει διάλογο με τον Abdullah Öcalan. Από εκείνη τη στιγμή, αφιερώθηκε στο να ζει σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Öcalan. Οι σκέψεις και η ιδεολογία του Öcalan έκαιγαν σαν δάδα στην καρδιά του Ebdullah, εμπνέοντάς τον να εργαστεί ακούραστα και να αγωνιστεί για την ελευθερία του κουρδικού λαού. Ως αδελφός του μάρτυρα Dijwar Derik, ο οποίος σκοτώθηκε το 1987, ανέλαβε την κληρονομιά του αδελφού του και αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για την ελευθερία του κουρδικού λαού.

Ο Ebdullah θυμάται τη στιγμή που είδε τον Öcalan για πρώτη φορά το 1991, περιγράφοντας την έκπληξή του και τα βαθιά συναισθήματά του: «Είχαμε ταξιδέψει στη Δαμασκό λόγω προβλημάτων υγείας της μητέρας μου. Πριν φύγουμε, είχαμε ενημερώσει τους φίλους μας και ένας από αυτούς μας είχε δώσει ένα σημείωμα για να διευκολύνουμε τη διαμονή μας στην πόλη. Όταν φτάσαμε στο Rukneddin, δεν μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με τους ανθρώπους που θα μας φιλοξενούσαν. Ρώτησα ένα συγγενή τους, ο οποίος με ενημέρωσε ότι οι δυνάμεις ασφαλείας του καθεστώτος εισέβαλαν στο σπίτι και τους συνέλαβαν. Αυτή η απροσδόκητη κατάσταση περιέπλεξε τα σχέδιά μας.  Αυτός που μας ενημέρωσε για τις συλλήψεις μάς πήγε σε άλλο σπίτι, όπου παραδώσαμε το σημείωμα του φίλου μας. Αφού το διάβασαν, μας οδήγησαν σε μια διαφορετική τοποθεσία, στην περιοχή Zahira της Δαμασκού. Ανεβήκαμε στον τρίτο όροφο, ο συνοδός μας χτύπησε την πόρτα και την άνοιξε... ο κ. Öcalan! Έμεινα άναυδος. Ο Öcalan έτρεφε μεγάλο σεβασμό για τον αδελφό μου, τον μάρτυρα Dijwar. Αφού διάβασε το σημείωμα, ο φίλος που το είχε λάβει του είχε εξηγήσει την κατάσταση, αναφέροντας ότι η μητέρα του Dijwar ήταν άρρωστη. Στο άκουσμα αυτό, ο Öcalan είχε εκφράσει την επιθυμία του να μας συναντήσει. Χαιρέτησε τη μητέρα μου φιλώντας της το χέρι. Επειδή είχε καλεσμένους εκείνη την ώρα, μας ζήτησε να περιμένουμε και μας οδήγησε σε άλλο δωμάτιο.

Μετά την αποχώρηση των καλεσμένων του, ο Öcalan μίλησε εκτενώς για τον μάρτυρα Dijwar, το πάθος του για τον πολιτισμό και την τέχνη και τη βαθιά του σχέση με τη γη και τη γλώσσα του. Στη συνέχεια, μοιραστήκαμε ένα γεύμα μαζί. Σέρβιρε ο ίδιος φαγητό στη μητέρα μου και επέμενε να πιω ayran. Έδειξε μεγάλη φροντίδα και προσοχή. Όταν σηκώθηκε από το τραπέζι για να πλύνει τα χέρια του, επέστρεψε κουβαλώντας μας τσάι. Με συγκίνησε βαθιά αυτή η χειρονομία. Εξάλλου, τον λέγαμε «Ηγέτη» και «Πρόεδρο» και ήταν ασυνήθιστο να βλέπεις έναν ηγέτη να σερβίρει τσάι ο ίδιος. Έπειτα, γύρισε στον φίλο που μας είχε φέρει και είπε: "Η μητέρα πρέπει να είναι κουρασμένη, πάρε την να ξεκουραστεί. Και αύριο, φρόντισε να δει το δικό μου γιατρό". Τελικά, έβγαλε μια φωτογραφία με τη μητέρα μου και εμένα πριν μας συνοδεύσει στην πόρτα.

Ενθυμούμενος τη δεύτερη συνάντησή του με τον Öcalan το 1993, ο Ebdullah περιέγραψε εκείνες τις μέρες με βαθιά στοργή: «Εκείνη την εποχή, οι ηγέτες και οι συντονιστές των επιχειρήσεων ταχυμεταφορών ήταν οι Ahmet Hemze και Zinar Reşît. Μαζί με τους πατριώτες φίλους Ebu Bêro και Selîm, πραγματοποιούσαμε δραστηριότητες ταχυμεταφορών. Είχα ήδη αρχίσει να εργάζομαι ως αγγελιαφόρος το 1987. Κάποιες φορές ταξίδευα με τον Ahmet και τον Zinar, ενώ κάποιες άλλες ο Ebu Bêro  εργαζόταν μόνος του. Αυτές οι αποστολές αναγνώρισης, τις οποίες πραγματοποιούσαμε για να διασφαλίσουμε την ασφαλή διέλευση των ομάδων, είχαν γίνει πιο συχνές. Αργότερα, το 1989, ο Ahmet και ο Zinar και ο έπεσαν μάρτυρες. Ωστόσο, οι αποστολές μας συνεχίστηκαν.
Μετά την συνάντηση του 1991, ο Selim κι εγώ παρακολουθήσαμε μια συνάντηση με επικεφαλής τον Öcalan το 1993. Παρόλο που είχαν περάσει δύο χρόνια από την πρώτη μας συνάντηση, δεν με είχε ξεχάσει. Το πρώτο πράγμα για το οποίο ρώτησε ήταν η υγεία της μητέρας μου. Γνώριζε ήδη ότι ήμασταν αγγελιοφέροι και ρωτούσε πώς πήγαινε η δουλειά μας. Του είχαμε φέρει έναν χάρτη και του εξηγούσαμε αναλυτικά τις διαδρομές. Μετά από μια εκτενή ενημέρωση, ρώτησε για τους κατοίκους του Dêrik και το επίπεδο εμπλοκής τους στον αγώνα. Αυτή η δεύτερη συνάντηση μου επέτρεψε να καταλάβω τον κ. Öcalan πολύ πιο βαθιά».